‘Alles in m’n leven draaide om volleybal. Nu sta ik langs de lijn.’

‘Ik volleybalde op hoog niveau, tot ik m’n rechterarm door de pijn niet meer omhoog kreeg. Rust zal helpen, dacht ik. Maar na de eerste training van het seizoen was alles nog veel erger. Ik kwam thuis nauwelijks de trap op. Mijn huisarts stuurde me naar de reumatoloog, maar dat stelde ik zo lang mogelijk uit. Voor reuma voelde ik me veel te jong. Nu ben ik door reuma gestopt met actief volleyballen. Ik kan alleen nog coachen, maar ik weet niet voor hoe lang. Bewegingen voordoen? Lukt inmiddels al niet meer. Na een uur in de zaal kan ik volgende dag vrijwel niets ondernemen. Met reuma leven betekent met pijn leven en dat kost heel veel energie. Ook op mijn werk heb ik een stap terug moeten doen, terwijl ik vroeger de hele wereld over reisde. En voor mijn dochters, die alle drie ook volleyballen,  kan ik niet de actieve vader zijn die ik wil zijn. Ja, wat doet dat met je? Het bepaalt je emoties. Het maakt je somber en prikkelbaar. Een revalidatietraject heeft me geleerd om positief te blijven en mijn energie beter te verdelen. Ik wil nog zo lang mogelijk die volleybalzaal van binnen zien.’