‘Ik had een droombaan. Nu is zelfs het openen van mijn medicijnen een nachtmerrie.

‘Ik werkte bij een groot warenhuis als assistent-manager op de cosmetica-afdeling. Een fantastische baan die me veel energie gaf. Maar een paar jaar geleden werd ik héél moe. Ook kreeg ik steeds meer pijn, in mijn handen, mijn knieën. Overal. Dat ik reuma had, daar wilde ik niet aan. Ik bleef keihard doorwerken. Dit was mijn droombaan! Nooit zou ik me ziek melden. Tot ik letterlijk door m’n benen zakte. Nu ben ik afgekeurd. Waar ik vroeger op hoge hakken de deur uitrende, ben ik tegenwoordig blij als ik redelijk mijn bed uit kom. Door mijn vergroeide handen is een broek met een rits aantrekken al een uitdaging. Een elastiek in mijn haar draaien? Lukt niet. Dat ik me niet meer kan kleden zoals ik wil, vind ik heel erg. Maar toen ik op een dag zelfs mijn reumapillen niet meer uit de pilstrip kon drukken, werd het me even zwart voor de ogen. In mijn hoofd was ik nog die powervrouw van vroeger, maar nu voelde ik me zo’n loser. Ik doe mijn best om mezelf op te peppen. Ik zwem. Ik zet me in voor lotgenoten. Maar dat je van anderen afhankelijk bent voor dagelijkse dingen, daar blijf ik me tegen verzetten.’