Artrose begon voor Jill toen ze nog maar 21 was. Een slecht functionerende meniscus zorgde ervoor dat het kraakbeen in haar knie kapot ging. Met een donormeniscus, een kraakbeentransplantatie en nog een aantal operaties werd er nauwelijks vooruitgang geboekt. De boodschap was: ‘Eigenlijk kunnen we weinig meer doen, want voor een knieprothese ben je te jong. Je moet er maar mee leren leven.’

‘En dat probeer ik dan maar’, zegt Jill met een zucht, ‘maar dat is geen fijn vooruitzicht. De pijn is nooit weg en daardoor gaan veel dingen moeizamer. Sporten kan ik niet meer. Maar ook tuinieren, het huishouden doen, uitgaan, boodschappen doen, met mijn neefjes spelen… het is allemaal niet vanzelfsprekend. Ik moet deze dingen plannen om de pijn onder controle te houden.’

Leven met pijn
‘Artrose is geen ouderdomskwaal, je kunt het ook op jonge leeftijd krijgen. De impact is enorm, terwijl er nog geen medicijn is. De boodschap ‘leer er maar mee leven’ wil je gewoon niet te horen krijgen als patiënt, zeker niet als je nog een heel leven voor je hebt. Bij het onderzoek naar een medicijn voor artrose is het belangrijk dat het ook de pijn vermindert, want pijn heeft een heel grote invloed op mijn kwaliteit van leven.’

Weer durven dromen
‘Een echte oplossing voor artrose betekent dat ik minder bang hoef te zijn dat het steeds verder achteruit gaat. Dat ik het weer durf om naar dingen uít te kijken in plaats van steeds meer dingen te moeten wegstrepen. Een echte oplossing voor artrose kan heel veel mensen hun bewegingsvrijheid weer teruggeven. Ik hoop van harte dat het medicijn er komt en dat ik weer kan durven dromen.'